Vanuit een ervaring vanaf 1997 kan het volgende gezegd worden:

Er zijn verschillende methoden om zilverwater te maken.Voor de leek is de onderstaande methode eenvoudig, goed bruikbaar en niet gevaarlijk. 1.Breng 1/4 liter gedestilleerd water aan de kook in een pan van roestvrij staal of elektrische waterkoker zonder kalkaanslag. 2. Giet dit in een glas.. 3. Zet hierin twee zuiver (99,99%) zilveren elektrodes op een afstand van ongeveer 3 cm met behulp van een simpele elektrodenhouder van een kroonsteentje. 4. Sluit de 27 Volt batterij (3 blokbatterijen van 9 volt zie tekening) aan op de elektrodes met een klemmetje en na ca 10 minuten de verbinding weer losmaken.

U heeft nu een glas colloïdaal zilverwater gemaakt met een sterkte van ca 3-6 ppm. Het is verstandig het water af en toe te laten circuleren zodat het zilver zich door het water verdeelt. In het water onstaat namelijk een spanningsveld tussen de elektroden. De zilverdeeltjes hopen zich op vooral langs de veldlijnen tussen de elektroden, zodat de concentratie hier veel groter wordt dan in het overige water. Hierdoor ontstaan vlokken en kan het zilver zelfs op het glas bij de elektroden neerslaan Het kan beter!

VOOR DE KNUTSELAARS ! (naar aanleiding van vragen ) Bent u een handige knutselaar in elektra? Zorg dat de stroom begrensd wordt door een serieweerstand op te nemen in een van de verbindingssnoeren. Op de tekening is de begrenzingsweerstand op het kroonsteentje van de elektrodehouder aangebracht. De hoeveelheid zilver die vrij komt wordt bepaald door de stroomsterkte en niet door de spanning. Door de begrenzing van de stroom tot max. ca. 5 -10 mA begrenzen we ook de afmeting van de deeltjes. Zorg dat de stroom begrensd wordt door een serieweerstand op te nemen in een van de verbindingssnoeren. De spanning die gebruikt wordt kan ook hoger zijn dan 27 Volt. Alleen de stroomsterkte is belangrijk en bepaalt de hoeveelheid zilver die per minuut  in het water komt. Voor de spanning geldt wel een wettelijke veiligheidsnorm voor het gebruik van open spanning. Deze mag maximaal 50 Volt zijn. De grootte van de zilverdeeltjes wordt bepaald door de stroomdichtheid. De stroomdichtheid wordt bepaald door de contactoppervlakte tussen het zilver en het water en de stroomsterkte die hier doorheen gaat. Als de stroomdichtheid groter wordt terwijl de stroomsterkte gelijk blijft dan worden de zilverdeeltjes groter. De hoeveelheid zilver die aan het water wordt afgegeven is exact te berekenen wanneer men de stroomsterkte meet op verschillende momenten tijdens het proces. Hiertoe moeten we met een milliampere-meter het verloop van de stroomsterkte meten. Op internet is een programma te downloaden dat in Exell een rekenprogramma heeft: http://www.silvermedicine.org/faradaycalculator.html Een klein deel van het zilver dat wordt afgegeven slaat echter op het glas neer en op de andere elektrode zodat de opgeloste hoeveelheid zilver in het water wat kleiner is. Bij gebruik van kokend gedest. water zal de oplossing ongeveer 60 % colloidaal zilver hebben en 40 % ionisch zilver.

Maak zelf een hoogspanning colloidaalzilvergenerator voor klassiek colloidaalzilver met vrijwel geen ionisch zilver en multiwave modulatie. (alleen voor ervaren hoogspanning-techneuten anders levensgevaarlijk) Driek van der Vet, (eigenaar van de site) was tot 1976  geleden hoger elektronicus en werkte heel veel met hoogspanning. Hij heeft de volgende ervaring. Neem een magnetron en sloop de elektronica met uitzondering van de netvoeding. Een magnetron heeft een netvoeding die minimaal 2000 Volt gelijkspanning met een vermogen van 700-1000 watt kan leveren. Deze voeding kan prima worden gebruikt om een elektrische vonk met hoog vermogen tussen 2 zilverelektroden in gedestilleerd water te maken. De punten van de zilverelektroden staan ongeveer 3-4 cm onder de oppervlakte van het gedestilleerde water. Door die vonk slaan er zilvermoleculen van de elektroden en komen in het gedestilleerde water. Deze vonkontladingen doen ook een heel breed frequentiespectrum tot enkele GHz ontstaan wat gemoduleerd wordt op de stroom door de elektroden (pas op want daardoor ontstaat ook een flinke stoorzender ). George Lakhovsky (1869-1942) ontdekte dat een elektrisch veld met een breed spectrum aan frequenties een goede invloed op de levenskracht van levende cellen uitoefende. Sommigen zijn van mening dat dit ook speciale kwaliteit aan het zilverwater toevoegt. Door alles in de metalen kast van de magnetron te bouwen hebben we een mooie kooi van Faraday die de storende straling binnenhoudt. De zilverelektroden staan goed geïsoleerd in het water met ongeveer 1 mm afstand tussen de punten. Door de netspanning te regelen (door bijv. serieschakeling van de netvoeding met een regelbare elektrische kachel van 1-2 kW) is de vonk goed en eenvoudig regelbaar. Het zilverwater wordt snel prachtig geel van kleur. Alleen door laboratoriumtest is de ppmwaarde goed te bepalen. Elektrische ppm-meters functioneren hier ook helemaal niet omdat er vrijwel geen zilverionen in het water komen. Laboratoriumtest geeft aan dat zo binnen 4 tot 6 minuten 1 liter zilverwater met een sterkte van ca.10 ppm wordt gemaakt. Het gehalte aan ionisch zilver is ongeveer 10% de rest is zuiver colloïdaal zilver. Wanneer de zilveroplossing door een filter van 200 nanometer wordt gefilterd en daarna getest dan blijkt 90% van de zilveroplossing door dat filter te gaan. Dus 90 % van de oplossing is kleiner dan 0, 2 micrometer. Een prima resultaat. Wanneer u een principeschema wenst sturen we u dat graag toe.

Elektrische PPM metingMetingen met gangbare elektrische PPM-meters zijn bij het meten van zilverwater geheel niet betrouwbaar. Deze meters zijn voor aquariums bedoeld en deze meten alleen ionen en geen zevende colloïdale zilverdeeltjes. Voor een juiste meting is andere speciale dure apparatuur noodzakelijk 

Neerslaan van zilver. De stroomdichtheid rond de elektrodes beïnvloed ook de hoeveelheid zilver die neerslaat. De stroomdichtheid is de stroomsterkte in relatie tot de oppervlakte van de elektrode. Wanneer er waterstofbelletjes op de negatieve elektrode blijven zitten dan ziet je het zilver in de oplossingen bij die belletjs neerslaan. Dit gebeurt vooral bij koud water. De zilverelektrode heeft immers een veel kleiner oppervlak gekregen door de belletjes waardoor de stroomdichtheid bij de elektrode erg groot kan worden. en het zilver als vlokjes gaat neerslaan. Door kokend water te gebruiken blijven er geen belletjes op de electrode zitten. Bij de negatieve elektode komt waterstofvrij tgv van eletrolyse van het water bij de positieve elektrode komt zuurtstof vrij. De positieve elektrode geeft zilver af aan het water. Doordat deze zuurstof zich met het zilver kan verbinden wordt de elektrode zwart . Dit is niet van invloed op het zilver dat in het water oplost. De zwarte neerslag na afloop met wat keukenpapier of pannenspons afvegen todat een grijze kleur overblijft.

Constante stroomgenerator. Een serieweerstand begrenst de stroom maar de stroom is niet constant omdat de elektrische weerstand van het zilverwater in het begin erg hoog is en zakt wanneer er meer zilverionen in het water komen. Met een elektronische regeling kan je een begrenzer maken die zorgt dat de stroom altijd constant blijft, onafhankelijk van de weerstand van het water. Dit betekent dat de zilverafgifte ook constant is en deze is daardoor gemakkelijk te bepalen in relatie tot de tijd. Je hebt zo per minuut een vaste afgifte van zilver. Het gebruik van kokend gedestilleerd water heeft voordelen. Door de grotere molecuulbeweging van het water is de stroomgeleiding van het water beter zodat het proces gemakkelijker opgang komt. Tijdens het proces komt er door de electrolyse bij de elektroden waterstof en zuurstof vrij. Door de hitte gaat deze gassen niet zo gauw als belletjes op de elektroden zitten maar snel het water uit. Als er belletjes op de elektroden zitten wordt de oppervlakte van de elektroden kleiner en de stroomdichtheid daarmee groter. Bij een grotere stroomdichtheid zijn de zilverdeeltjes groter en dit is minder gewenst.

Gedestilleerd water of gedemineraliseerd water gebuiken? De kwaliteit van gedestilleerd water kan wisselen ook bij dezelfde fabrikant. Ook de zuurgraad kan soms ineens afwijken. De prijs is hier geen graadmeter voor de kwaliteit. De kwaliteit van het gedemineraliseerde water is veel beter geworden vergeleken met de jaren rond de eeuwwisseling. Het water wordt tegenwoordig door meerdere membraanfilters geleid en soms bevat het zelfs minder mineralen dan gedistilleerd water. Bij deze membraanfilters wordt gebruik gemaakt van een Reverse-Osmose  proces. Het gedemineraliseerde water wordt daarom ook wel R O water genoemd. Membraanfilters laten nog wel eens sporen chloor door. Wanneer er meerdere filters gebruikt zijn wordt dit sterk gereduceerd. De vermelding op de verpakking niet geschikt voor inwendig gebruik heeft alleen betrekking op de wettelijke voorschriften die gelden voor de verpakking en opslag van drinkwater. Gedemineraliseerd water is daarom tegenwoordig goed te gebruiken bij de produktie van zilverwater.

Geel zilverwater. Zilverwater dat met kokend gedestilleerd water wordt gemaakt krijgt vanaf een concentratie van ongeveer 10 ppm een heel licht gele kleur die bij oplopende concentratie steeds donkerder wordt tot een bruinachtig kleur. De zuurgraad van het water is ook van invloed op het moment waarop het water verkleurt. Deze zuurgraad blijkt bij leveranciers van gedestilleerd water niet altijd constant te zijn en soms kleurt het gedistilleerde water pas bij 15 -25 ppm als de zuurgraad hoog is. Bij een hoge concentratie geel zilverwater zien we het zilver iets neerslaan op het glas en er treedt er vlokvorming op. Bij een concentratie van 40 ppm en hoger is de kleur duidelijk geel of ambergeel. Wanneer er sporen keukenzout (NaCl)of chloor (Cl) in het water zitten zal het zilver zich eerst met de chloor-ionen gaan verbinden en ontstaat zilverchloride. Het water verliest wat van zijn helderheid kan wat grijsachtig worden, verkleurt dan niet of pas in een veel later stadium wanneer alle chloor is gebonden. Over het gebruik van hogere concentraties zilver wordt verschillend gedacht. Sommige mensen willen niet anders, maar bij langdurig gebruik lijkt mij voorzichtigheid geboden. Een gezond lichaam zal het zilver wel geleidelijk uitscheiden maar met een chronisch ziek en verzwakt lichaam is het verstandig op te passen als we de uitscheidingsfunctie niet kunnen controleren.

BEWAREN van zilverwater.  Direct na de bereiding moet het zilverwater in een glazen flesje (liefst donker glas) worden bewaard. Algemeen geldt: geen fles van metaal gebruiken en oppassen met kunststof. Op een donkere plaats op normale kamertemperatuur bewaren. Door de inwerking van zonlicht verliest de zilveroplossing zijn kwaliteit doordat het de lading van de zilverionen neutraliseert die de deeltjes zwevend houdt. Bewaren in een thermoskan met een glazen binnenfles gaat ook prima. In de praktijk blijkt dat zilverwater echt wel enkele dagen of zelfs maanden in een plastic fles bewaart kan worden zonder dat de kwaliteit merkbaar in het gebruik achteruit gaat, hetzelfde geldt voor het zonlicht hoewel direct zonlicht liefst vermeden dient te worden. Bewaren in polyetheen geeft als kunststof nog de minste verliezen. Wanneer we wekelijks een kleine hoeveelheid zilverwater voor eigen gebruik maken speelt het bewaren hiervan een ondergeschikte rol. Het is vooral een probleem voor fabrikanten die hun producten in winkels moeten verkopen en zo geen zicht hebben op de manier waarop het voor langere tijd wordt opgeslagen.

Colloïdaal zilverwater gemaakt met zoutoplossing, met bronwater of leidingwater. Om de geleiding van het gedestilleerde water bij de start wat beter te maken doet men soms een heel klein beetje van een oplossing van keukenzout of zeezout in het water. Men deed dit in India en de USA in de jaren 1990, in oude gebruiksaanwijzingen kom je dit nog tegen. Hierdoor wordt het fabricageproces versneld omdat de stroom bij de start groter is. Het water wordt tijdens het proces iets grijs en krijgt geen gele kleur. Er ontstaat een witte wolk bij de elektrode. Deze wolk bestaat uit zilverchloride (niet oplosbaar in water) een zilverzout. Deze oplossing van zilverchloride werkt, wanneer het wordt ingenomen, niet veel minder dan dan het zuivere zilver. Waarschijnlijk omdat kleine hoeveelheden zilverchloride in het lichaam door ammoniak kunnen worden gesplitst in zilver. Het nadeel is dat de zilverconcentratie niet aan de kleur is in te schatten. Ook een elektrische meting van de zilverconcentratie door middel van een geleidingsvermogenmeting van het zilverwater onbetrouwbaar is geworden omdat het geleidingsvermogen bij de aanvang al hoog is door door de zoutoplossing. Zilverchloride zelf geeft moeilijk zilver-ionen af waardoor de bacteriedodende werking minder is. Voor uitwendige toepassing als desinfectans heeft dit zilverchloride dan ook veel minder waarde dan zuiver zilver. Bij inwendig gebruik wordt zilverchloride waarschijnlijk weer omgezet in zilver omdat er in het bloed en de lever ammoniak aanwezig is, hier is het dus wel bruikbaar. Bij grote hoeveelheden zilverchloride moet er veel ammoniak aanwezig zijn om dit om te zetten. Hetzelfde geldt voor colloïdaal zilver gemaakt in bronwater of leidingwater. De daarin aanwezige sporen van zuren, zouten, metalen enz. zijn meestal al in waarden van totaal 200 tot 400 ppm aanwezig en zorgen voor een geleiding van het water. Deze stoffen kunnen bij het maken van het zilverwater in verbinding gaan met het zilver. Chloor, als onderdeel van het altijd in bron en leidingwater aanwezige keukenzout (NaCl), reageert het gemakkelijkst met het zilver en we zien dan ook altijd de witgrijze wolk van zilverchloride ontstaan. Zilverwater gemaakt met bronwater of leidingwater bevat dus altijd zilverchloride. 

Sommige leveranciers van zilverwater proberen (ter meerdere glorie van hun eigen verkoop) mensen af te schrikken om zelf zilverwater te maken. Wanneer u gewoon gedestilleerd of gedemineraliseerd water van goede kwaliteit gebruikt dan ontstaan alle genoemde bij-produkten niet.

Deel deze pagina